Przejdź do zawartości

Henryk Bąk (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Bąk
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1930
Lisów

Data i miejsce śmierci

29 sierpnia 1998
Lisów

Wicemarszałek Sejmu I kadencji
Okres

od 25 listopada 1991
do 14 października 1993

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe – Porozumienie Ludowe

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności

Henryk Bąk (ur. 19 listopada 1930 w Lisowie, zm. 29 sierpnia 1998 tamże) – polski polityk, działacz ruchu ludowego, uczestnik opozycji antykomunistycznej w okresie PRL, poseł i wicemarszałek Sejmu I kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 listopada 1930 w Lisowie jako syn Józefa i Wiktorii z domu Mach. Edukację szkolną rozpoczął w 1937 w szkole podstawowej w Rykałach. Następnie kontynuował naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Goszczynie. W 1947 zdał tzw. małą maturę, po czym od września rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Grójcu[1]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (w 1958) i na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (w 1977).

Był członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W 1947 uczestniczył w kampanii wyborczej Polskiego Stronnictwa Ludowego Stanisława Mikołajczyka. Wiosną 1948 założył konspiracyjną organizację niepodległościową OK PSL (Obrona Konspiracyjna Polskiego Stronnictwa Ludowego), później w 1950 przekształconą w Polską Szturmówkę Chłopską, która w szczytowej fazie rozwoju liczyła 500 członków. Jego zastępcą był Stefan Pietrusiński[2]. 1 maja 1952 został aresztowany przez funkcjonariuszy UB. W 1953 skazano go na czterokrotną karę śmierci, zamienioną następnie na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Warunkowe zwolnienie uzyskał w 1957[3].

Pracował w spółdzielczości ogrodniczej i przedsiębiorstwach instalacji elektrycznych jako elektromonter. Od 1976 wydawał pisma w drugim obiegu („Postęp”. „Rolnika Niezależnego”), w 1978 organizował Niezależne Związki Zawodowe Rolników. W Sierpniu 1980 uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej. Przystąpił do „Solidarności”. W stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 3 grudnia 1982. Po zwolnieniu kontynuował działalność podziemną.

W 1989 został wiceprezesem PSL (wilanowskiego). W 1990 był członkiem Komitetu Obywatelskiego, w tym samym roku utworzył ugrupowanie pod nazwą PSL Mikołajczykowskie. Od 1991 do 1993 sprawował mandat posła I kadencji z ramienia „Porozumienia Ludowego”, wybranego w okręgu radomskim, pełnił w Sejmie funkcję wicemarszałka. Zasiadał we władzach PSL-PL, liderując jednocześnie ugrupowaniu PSL Mikołajczykowskie.

Pochowany w Przybyszewie[4].

Jego bratanek Dariusz Bąk również został posłem na Sejm[5].

Odznaczenia i upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 11 listopada 2006, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju, za upowszechnianie wiedzy o dziejach Narodu Polskiego, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[6]. W 2020 odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności[7].

W 2008 w kościele św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny na warszawskim Kole odsłonięto tablicę poświęconą jego pamięci[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Łeszczyński 2020 ↓, s. 4.
  2. Uhonorowanie depozytariuszy tradycji i etosu. prezydent.pl, 14 grudnia 2008. [dostęp 2012-05-12].
  3. Grzegorz Łeszczyński. Polska Szturmówka chłopska. „Kombatant. Miesięcznik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych”. Nr 10, s. 31–37, 2010. 
  4. Wystawa „Chłopi 78” w bibliotece w Białobrzegach. echodnia.eu, 27 września 2013. [dostęp 2021-03-11].
  5. Upamiętniono Wyklętych z chłopskiej organizacji niepodległościowej. tvp.info, 11 czerwca 2019. [dostęp 2019-10-28].
  6. M.P. z 2007 r. nr 18, poz. 208
  7. M.P. z 2020 r. poz. 968
  8. 7 kadencja, 9 posiedzenie, 3 dzień. sejm.gov.pl, 1 marca 2012. [dostęp 2012-05-24].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]